Roadtrippen door Frankrijk

Van zondag 15 tot en met woensdag 25 juli was yours truly in Frankrijk. Een roadtripje in mijn uppie. Gans alleen, zonder gezin of vrienden. Had ik zin in. Waarom ook niet. Leven is kort en omstandigheden hielden me niet tegen. Dus daar ging ik, stapeltje kleren en toilettas in de achterbak, zwemgerei op de achterbank en iPhone op het voorruit geplakt om alles vast te leggen. De onbekende zon der Atlantische Franse kust tegemoet.

Dag 1: Amsterdam – Escalles
De eerste dag was even doortuffen. Ik vertrok om 15 uur in de stromende regen en reed in één ruk door naar Escalles, een dorpje valk voor Wissant, waar eega en ik vorig jaar en dagje bivakkeerden. Afscheid van lieve vriendin en zoontje viel me zwaar. De regen en Robert Long’s ‘Afscheid’ door de speakers hielp daar ook niet bij. Een schattig hotelkamertje zonder douche in Escalles en de prachtige witte kliffen op het strand om de hoek maakten veel goed.

Dag 2: Escalles – Fécamp
De volgende ochtend reed ik 64 kilometer naar de valse chic van het toeristische plaatsje Le Touquet-Paris-Plage. Helaas was het weer zo slecht dat ik weinig van de mooie brede stranden heb kunnen zien. Het telefoontje van het hotel in Escalles mistte ik daardoor ook. Het bleek dat ik mijn bril in de kamer had laten liggen, kwam ik later achter toen ik mijn mail checkte. Weer teruggereden dus, ditmaal via een tolweg. Daarna doorgekard naar Saint Valéry-en-Caux, een geinig havenstadje vlakbij Fécamp, de stad waar ik mijn tweede nacht doorbracht. Ongetwijfeld speelde het weer ook mee, maar deze stad vond ik, ondanks prachtige ligging, oud, vies en triest. Ze stonk ook.

Dag 3: Fécamp – Dinard
Snel door dus naar de stranden van Normandie, via de te gekke brug bij Le Havre. De achtbaan in Sixflags is er niets bij. Wat een gevaarte! Overigens kostten al die tolwegen me een vermogen maar de snelwegwegen rijden heerlijk rustig en zijn goed onderhouden. Mag ook wel gezegd worden, vooral in vergelijking met die in Belgie, waar om de zoveel meter kapotte autobanden langs de weg liggen. Arromanches-les-Bains was mijn eerste stop vandaag. Hier brak de zon voor het eerst echt goed door toen ik op het strand spetterde om de artificiële haven (Mulberryhaven) te aanschouwen die de geallieerden in 1944 aanlegden om de troepen te kunnen blijven bevoorraden. Indrukwekkend uitzicht.

Daarna langs dat andere indrukwekkende bouwwerk, Mont Saint Michel gereden (had geen zin in die toeristische drukte dus stelde een bezoek uit en later af) en bewoog me rustig aan richting Dinard.
Een prachtige badplaats met de meest patserige 19-eeuwse villa’s langs de kust. Hier had ik een zeer relaxte hotelkamer voor een mooie prijs en bezocht ik des avonds de boulevard met een fraai standbeeld van Hitchcock met twee birds op zijn schouder.

Dag 4: Dinard – Guérande
De dag begon met een wandeling door het knusse dorpje waar een markt plaatsvond en ik stokbrood, salami, jam en een zak vol nectarines scoorde (verplichte kost als je in Frankrijk bent). Uiteraard kon ik een tripje naar het naburig gelegen Saint-Malo niet aan me voorbij laten gaan, dus ondanks mijn voornemens geen drukke toeristische plekken te bezoeken toch door de mooi ommuurde stad gereden. Te voet wilde maar niet lukken want er was geen parkeerplek te vinden. Toen de grote oversteek naar het zuiden van Bretagne, Vannes. Mooie middeleeuwse stad maar druk. Ik wilde rust en kust, dus na een bescheiden tour door de stad doorgereden naar La Roche-Bernard, een zeer sympathiek dorpje (minder dan duizend inwoners) vol kunstenaars, ateliers en galeries. En het niet te versmaden uitzicht op de Vilaine en al haar bootjes. Hier boekte ik een hotelletje in Guérande, zo’n zestig kilometer zuidwaarts. Hotel des Remp’Arts was een onverwachte verassing. Voor een mooi bedrag heb je een supercharmante kamer in een schattig sfeervol hotelletje. Aanrader!

Dag 5: Guérande – Le Bree-les-Bains
Nu wilde ik wel eens lekker hangen op het strand in een kneuterig Frans badplaatsje. Ik besloot naar Ile d’Oleron te rijden, maar hiervoor moest ik wel eerst door La Rochelle. Een mooie stad, maar mij wederom te druk. Maar de twee  torens in de binnenstad heb ik gezien. De rit over de 2 kilometer lange brug naar Ile d’Oleron was een mooie entree naar een ultiem vakantie-eiland. Het plaatsje waar mijn hotel stond, La Bree-les-Bains, was exact het hotel wat ik hier verwachtte. Klein, simpel, dunne muurtjes (ja, ik hoorde de buren tekeer gaan) en een lief oud gastvrouwtje die geen woord Engels spreekt. Met water all around you (en uitzicht op Fort Boyard), vriendelijke mensen en fantastisch weer was dit de plek om een weekje door te brengen. Jammer voor mij dat de volgende dag enkel regen beloofde.

Dag 6: Le Bree-les-Bains – Arcachon
En de dag ving dan ook aan met een en al regen en grijze lucht. De lome zomerse avond daarvoor was helemaal weggespoeld. Maar die zonnige vakantiesferen moést ik weer ervaren dus ik besloot nog verder af te dalen, naar het zuidelijkste puntje van Cap Ferret. So I did. Na ruim vier uur kwam ik daar aan en in die tijd was de lucht van grijs naar wolkloos blauw veranderd en de temperatuur naar een graad of 26. Enkel campings, campers, badgasten en de geur van zonnebrand hier. Me like. Maar helaas, helaas. Geen hotelkamer te vinden. Live niet en via de Booking.com app niet. Ja, eentje op 12 kilometer afstand in Arcachon. Die dan maar gedaan, niet wetende dat er wel twee kilometer water tussen zat. Omrijden kostte me uiteindelijk een uur. Chagrijnig, moe en bezweet kwam ik aan in een hotel in de vissersstad. Gelukkig trof ik hier een prima pizzeria aan (en de beste cappuccino die ik ooit dronk!) en een wandeling over de boulevard die zeer relaxed was. Het is een fijn stadje.

Dag 7: Arcachon – Gradignan
Deze (zater)dag stond in het teken van strand en niets doen. En dat is exact wat ik gedaan heb. De hele dag op het strand gebakken, gezwommen, verbrand, gelezen, gedronken, gekeken en vooruit, een stukje gereden. Naar Gradignan, een hotel/restaurant langs de A63 vlak voor Bordeaux. Prima overnachting en diner voor mijn overtocht naar het binnenland de volgende dag.

Dag 8: Gradignan – Saint-Junien
Want vandaag reed ik de hele ochtend en begin van de middag naar Limoges. Of beter gezegd: het dorpje daar vlak voor: Oradour-sur-Glane. Dit dorpje werd op 1o juni 1944 door de nazi’s in de hens gestoken. Hierbij kwamen 640 mensen om. Zelden heb ik zo’n emotionele plek bezocht. Het hele verwoeste dorp zoals de Duitsers het achterlieten staat er nog exact zo bij vanwege haar monumentenstatus. Een klein maar informatief museumpje dat je vooraf kunt bezoeken leert je wat de moffen hiertoe deed besluiten. Zeer indrukwekkend allemaal. Na het bezoek bezocht ik het stadje Saint-Junien waar ook mijn hotel lag. Een prima hotel overigens met enorme kamers die helemaal zijn voorzien van zachte vloerbedekking, ja, ook in de badkamer en het toilet.

Dag 9: Saint-Junien – Caen
Een lange rijdag voor de boeg want ik was door mijn trip naar Oradour-sur-Glane afgeweken van mijn oorspronkelijke voornemen om enkel langs de kust te rijden. Dus terug naar Normandie, op naar Caen. De rit duurde zes uur. Het hotel in Caen was op de kleine kamer met schimmel in de badkamer en aan het douchegordijn na okay en na een uitstekende maaltijd in het restaurant bij het hotel viel ik na een dag rijden in de snikhete zon vroeg in slaap.

Dag 10: Caen – Tournehem-sur-la-Hem
Tijd om te chillen en uitgebreid van het weer en de stranden te genieten. Ik kocht een riant ontbijt in het lokale supermarktje en plofde neer op het strand van Oistreham. Later reed ik rustig aan naar Berck waar ik ook nog zwom, las en lag. Aan het eind van de middag met een nog rodere kop dan daarvoor pruttelde mijn bolide me naar mijn laatste bestemming in het extreem mooie Tournehem-sur-la-Mer. Een onverwacht idyllisch oordje (hotel/camping/restaurant) doemt na een half uur dolen over kleine landweggetjes op. Hier had ik de mooiste hotelkamer van de hele trip, het mooiste uitzicht en het lekkerste eten. Een avondwandeling door de bosrijke omgeving sloot de roadtrip op een perfecte wijze af.

Dag 11: Tourneham-sur-la-Hem – Amsterdam
En toen was de tijd rijp om de biezen te pakken en de terugtocht in te zetten. Vier uurtjes tussen Frankrijk en lieve vrouw en kind. In theorie. Een monsterfile op de E40 nabij Veurne gooide roet in het eten en zorgde voor anderhalf uur vertraging. En in Antwerpen nog eens een half uur wachten. En dat terwijl het buiten rond de 28 graden was. Enfin, schijnt bij roadtrips te horen. Des te fijner was het om weer thuis te komen.

Al met al een zeer waardevolle reis die me hele mooie plekken in Frankrijk heeft leren kennen en me door de prachtigste landschappen heeft laten toeren. Het alleen reizen beviel me goed, al waren er momenten dat ik mijn gezinnetje erg miste. Volgende keer dus weer met z’n allen en ongetwijfeld weer eens een soortgelijke trip met me, myself en mijn Demio, die het wonderwel uitstekend volhield.

Van de hele trip maakte ik een videootje van 11 minuten. Als je wat tijd over hebt: